Μια εικόνα χίλιες λέξεις - χίλιες εικόνες όλες οι λέξεις.

Προσπαθώ να αποφύγω τον οποιοδήποτε σχολιασμό της χθεσινής εικόνας της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ. Όχι γιατί ακολουθώ τη "γραμμή" Βενιζέλου για χαμήλωμα τόνων. Ούτε γιατί δεν θέλω να μπω στην κρίση. Υπενθυμίζω, ότι στην κρίση μπήκα αυτοβούλως από την Κυριακή των εκλογών, αυτοβούλως και ευκρινώς σε ότι πιστεύω και ότι υποστηρίζω (Βλέπε πρώτη μου ανάρτηση).
Ο βασικός λόγος που δεν τη σχολιάζω, είναι ότι ήταν απολύτως καθαρή η εικόνα που μεταδόθηκε. Τόσο η ομιλία του Παπανδρέου, όσο και οι παρεμβάσεις Βενιζέλου, Σημίτη, Κακλαμάνη, Ρέππα, μεταδόθηκαν αυτούσια, καθαρά από τα ΜΜΕ. Μαζί τους μεταδόθηκαν οι εκφράσεις των προσώπων τους, η αγωνία, το ενδιαφέρον, τα χειροκροτήματα, η απουσία των χειροκροτημάτων, όλα. Δεν έμεινε, λόγος, φράση, αντίδραση, έκφραση, γκριμάτσα που να μην μεταδόθηκε -και αναμεταδόθηκε- από τα ΜΜΕ. Και φυσικά, οι βασικοί πρωταγωνιστές της ημέρας, είτε απ' ευθείας, είτε δια των "εκπροσώπων" τους εξάντλησαν κάθε απορία που μπορούσε να γεννήσει η παρακολούθηση των γεγονότων.

Όταν η πραγματικότητα λοιπόν μεταδίδεται τόσο ξεκάθαρα, περιττεύουν οι σχολιασμοί. Όταν τα πρόσωπα "μπαίνουν" στα σπίτια μας τόσο έντονα από τις οθόνες των τηλεοράσεων, μαζί με τις συσπάσεις των προσώπων τους και τις σταγόνες του ιδρώτα τους από το άγχος, δεν υπάρχουν θέματα προς ανάλυση. Θα ήμουν, αφελής, υπερφίαλος και παράλογα πατροναριστικός αν επιχειρούσα να δώσω περισσότερα στοιχεία ερμηνείας σε αυτό που όλοι είδαμε.

Το μόνο ερώτημα που μένει είναι τι γίνεται την επόμενη μέρα. Σήμερα, αύριο, στις 12 Νοεμβρίου. Όταν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, οι Βουλευτές του, δεν μπορούν να διαχειριστούν με "μπέσα" αυτά που οι ίδιοι συμφωνούν στο Πολιτικό Συμβούλιο, τι θα πούμε και τι θα κάνουμε οι υπόλοιποι, τι θα πουν και τι θα κάνουν οι εκατοντάδες χιλιάδες φίλοι και μέλη που θα συμμετάσχουν στις διαδικασίες μέχρι τις 11 Νοεμβρίου; Σχολίασα ελαφρώς ειρωνικά (ανάρτηση Παρασκευής 21 Σεπτεμβρίου, Συμμετοχική ή Μηχανιστική Δημοκρατία ) την ομοφωνία στο Πολιτικό Συμβούλιο. Δυστυχώς γρήγορα επαληθεύτηκα. Κι όχι στο τι γίνεται παρά κάτω. Αλλά στο τι γίνεται στο ίδιο το επίπεδο της ΚΟ, του Εθνικού Συμβουλίου και ενός επιπέδου στελεχών.

Ξαναβρεθείτε σύντροφοι του Πολιτικού Συμβουλίου. Άμεσα. Και ξανασυζητείστε τη διαδικασία. Και συμφωνήσετε την. Όχι κατ' ανάγκη ομόφωνα. Την ομοφωνία αυτού του τύπου τη φοβάμαι. Ας υπάρξει και μειοψηφία. Στο ΠΑΣΟΚ οι μειοψηφίες σεβάστηκαν πάντα τις πλειοψηφίες. Και οι πλειοψηφίες πάντα είχαν στο μυαλό τους τη διάσταση της μειοψηφούσας άποψης. Αυτή είναι η δημοκρατία. Τις ομοφωνίες είναι που πάντα ακυρώνουμε όλοι στην πράξη. Η ομοφωνία οδηγεί σε κρυφές και διπλές συμπεριφορές. Η ομοφωνία έχει "υπονομευτές". Η ξεκάθαρη άποψη που μειοψηφεί δεν υπονομεύει. Ενισχύει.