Κριτική στα "στοιχειώδη μαθήματα πολιτικής" του Μίμη Ανδρουλάκη

Εν αρχή ην το timing

Σημείο Πρώτο: Δεν είμαι βέβαιος ποιο είναι το κομμάτι αυτό του ΠΑΣΟΚ ή της δημοκρατικής παράταξης που χαρακτηρίζεται ως «ιστορικό ρεύμα με τα ιδιαίτερα ιδεολογικά, ψυχολογικά, βιωματικά, φαντασιακά χαρακτηριστικά». Γιατί εκείνη τη στιγμή το ίδιο ρεύμα μόλις είχε φάει μια σφαλιάρα ηχηρή, μάλλον για το ρεύμα αυτό και απρόβλεπτη και αναζητούσε μια έκφραση προσδοκίας βελτίωσης .
Να υπενθυμίσω επίσης πως ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, καθυστέρησε επίσης ο ίδιος να εμφανιστεί, έδειχνε απών, κι όταν εδέησε να εμφανιστεί πραγματοποίησε μια τοποθέτηση που στο νόημά της ήταν απολύτως εκτός τόπου και χρόνου.
Δεν είμαι βέβαιος αν ανήκω «στο ιστορικό ρεύμα με τα ιδιαίτερα ιδεολογικά, ψυχολογικά, βιωματικά, φαντασιακά χαρακτηριστικά» που αναφέρει ο Μίμης, εγώ όμως με τη δήλωση του ΓΑΠ έφαγα μια ακόμα σφαλιάρα – από το άλλο μάγουλο- βλέποντας πως ο ηγέτης της παράταξης, όχι μόνο δεν κατάλαβε τι έγινε, αλλά ζητούσε να συνεχίσει ανενόχλητος το δρόμο του.
Για μένα η δήλωση του ΒΒ ήταν δήλωση ελπίδας, τη στιγμή εκείνη που έγινε. Ταυτόχρονα και δήλωση ανακούφισης.
Τώρα για το αν ο Μακιαβέλι θα συνιστούσε επιθετική στάση σε μια χήρα την πρώτη νύχτα του πένθους, να πούμε τα εξής: Ο εκλιπών δεν εξέλειπε αιφνιδίως. Ο θάνατος επήλθε από μακρόχρονη ασθένεια. Η χήρα, νέα ούσα, στερείται εδώ και 4 χρόνια, λόγω ασθενείας, τις συζυγικές χαρές. Λόγω σεβασμού προς τον ασθενή σύζυγο παρέμεινε τιμία, πλην όμως καταπιεσμένη. Το ερώτημα λοιπόν είναι αγαπητέ Μίμη, μήπως η χήρα ήθελε πιο πολύ την επίθεση εκείνη τη στιγμή, από ότι η κοινωνική συμβατικότητα το επέβαλε;

το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται κάτι παραπάνω από αλλαγή αρχηγού

Σημείο Δεύτερο: Το δίπολο ικανός – ανίκανος συμφωνώ ότι είναι λάθος. Σαφώς και χρειάζεται παραπάνω πράγματα από την απλή αλλαγή αρχηγού. Το ερώτημα είναι άλλο: το ΠΑΣΟΚ μπορεί να κάνει άλλες αλλαγές όταν δεν έχει αλλάξει τον αρχηγό που αποδεδειγμένα και ομολογημένα από τον ίδιο δεν μπόρεσε να κάνει αυτές τις αλλαγές;

Σημείο Τρίτο: Τα κριτήρια σου ήταν σωστά και το είχα παρατηρήσει στο blog σου όταν τα ανέρτησες. Θεωρώ όμως ότι και τα έξι, αποτελούν ικανές αλλά και αναγκαίες συνθήκες για την επιτυχία. Η «εκλεξιμότητα» λοιπόν είναι τέτοιο κριτήριο. Κι ο ελληνικός λαός καμιά στιγμή δεν έδωσε προβάδισμα στον ΓΑΠ σε αυτό. Το αστείο είναι βέβαια ότι ακόμα και τώρα, οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που εμφανίζονται να προτιμούν αυτή τη στιγμή τον ΓΑΠ δεν του αναγνωρίζουν «εκλεξιμότητα». Μπορεί ηλικιακά να ανήκω στην «τυχερή αυτή γενιά» που αναφέρεις που αναπτύχθηκε πολιτικά στην εξουσία, εσύ όμως ανήκεις στη γενιά που δυναστεύει το ΠΑΣΟΚ, αυτήν του Πολυτεχνείου (δες τη σχετική μου ανάρτηση). Ποιο είναι τελικά το ιστορικό ρεύμα του ΠΑΣΟΚ; Αυτοί που παραμένουν εξουσία ακόμα κι όταν το κόμμα δεν βρίσκεται σε αυτή; Η ανανέωση του ΠΑΣΟΚ θα έρθει θέλουμε δε θέλουμε από την «τυχερή γενιά» που αναφέρεις. Αλλιώς θα έρθει από την επόμενη «άτυχη γενιά» αφού μείνουμε άλλα δέκα – δεκαπέντε χρόνια εκτός εξουσίας. Το βέβαιο είναι πως δεν μπορεί να έρθει από την προηγούμενη γενιά.

η άλφα – βήτα της πολιτικής και η συναισθηματική νοημοσύνη

Σημείο Τέταρτο: Σωστά μιλάς για αδυναμία διαχωρισμού μεταξύ λογικής και συναισθήματος. Τι έγραφες όμως για την ασφάλεια του 70% στην προηγούμενη ανάρτησή σου; Τι πιο λογικό και ελάχιστα συναισθηματικό; Αναγκάστηκα να στο σχολιάσω αρνητικά.
«Το μέλος και ο φίλος του ΠΑΣΟΚ θέλει όχι μόνο να ‘γνωρίζεις’ αλλά και να ‘αισθάνεσαι’, να μοιράζεσαι, να νοιάζεσαι, να συμπάσχεις, να βιώνεις την ήττα σαν να ήταν προσωπικά δική σου κι όχι μόνο του άλλου». Σωστά τα λες. Επίσης ως έκφραση αυτού του βιώματος να αναλαμβάνεις την ευθύνη των λαθών σου. Η ειλικρινής μετάνοια στην πολιτική και στην κοινωνία δεν αποσείει ούτε τις ευθύνες ούτε τις συνέπειες. Αυτά συμβαίνουν μόνο στα Βιβλικά Κείμενα.

αλλαγή ή άρωμα παλινόρθωσης

Σημείο Πέμπτο: Ας εγκαταλείψουμε πια στο ΠΑΣΟΚ το φασισμό της γενικολογίας. Και της ομαδοποίησης. Ποιοι είναι αυτοί που έκαναν και σκέφτηκαν ότι θα ξανακάνουν πάρτι; Ποιοι είναι αυτοί που πλούτισαν που μας λέει και μας ξαναλέει η Βάσω; Έχει ονόματα; Γιατί δεν τα λέει; Συμφωνώ με την τοποθέτησή σου «Αυτή η ‘παλαιά τάξη πραγμάτων’ ηττήθηκε στρατηγικά στις 16 Σεπτεμβρίου κι όχι μόνο ο Πρόεδρός του ΠΑΣΟΚ». Ας δώσουν τόπο όλοι μαζί.

η ‘μετατόπιση παραδείγματος’ στην σοσιαλιστική αριστερά

Σημείο έκτο: Δεν είμαι βέβαιος ότι υπάρχει απαίτηση επανίδρυσης του ΠΑΣΟΚ. Ή, αν υπάρχει, προέκυψε από την ήττα και τη συγχυτική κατάσταση στην οποία έχουμε περιπέσει. Τώρα για τα θέματα που θέτεις σχετικά με το σοσιαλδημοκρατικό παράδειγμα στην Ευρώπη δε διαφωνώ καθόλου. Περιμένω την αυτοκριτική σου για την απουσία δυναμικής αμφισβήτησης της ηγεσίας, τα τριάμισι αυτά χρόνια που δεν έγινε κανένα ουσιαστικό ή έστω μικρό αλλά ολοκληρωμένο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση.

η ολέθρια υποτίμηση του ‘αντιπάλου

Σημείο έβδομο: Είναι πολύ νωρίς να μιλάς για όλεθρο. Δεν ξέρω αν τα χαμόγελα στο άκουσμα του χαρακτηρισμού «σταλινικού» για τον Παπανδρέου, είναι ειρωνικά ή συγκαταβατικά. Ο Παπανδρέου εισήγαγε στο ΠΑΣΟΚ μια νέα μορφή, αυτή του «χαοτικού σταλινισμού». Ίσως αποδειχθεί πιο αποτελεσματική στην επιτυχία της διατηρισημότητας στην εξουσία. Δυστυχώς καθόλου αποτελεσματική στην επιτυχία διεύρυνσης της εκλογικής βάσης. Τώρα, οι αναφορές σου στα αντανακλαστικά και τις φαντασιώσεις που προκαλεί το όνομα, η οικογένεια, ο πατέρας κι ο παππούς, αυτά τα αφήνω για κοριτσόπουλα της πολιτικής. Αν πρέπει να σπάσει κάπου η οικογενειοκρατία στην Ελλάδα, ας σπάσει στον κρίκο των Παπανδρέου. Αποδεικνύεται, τέλος, ότι μάλλον είναι και ο πιο αδύναμος, όπως έλεγε ο θείος Λένιν.

… και τα λάθη τακτικής

Νοιώθω περίεργα που η επίκληση ή η παρουσία του Σημίτη θεωρείται λάθος. Την ώρα που η επίκληση της συγγενικής σχέσης με τον ιδρυτή θεωρείται θετική. Εκτός αν το πρόβλημά μας είναι ότι ο ένας είναι ζωντανός, άρα επικίνδυνος, ενώ ο άλλος στην ασφάλεια της αιωνιότητας. Νοιώθω αηδιασμένος από φίλους (Τζουμάκας, Πετσάλνικος) που αφού συμμετείχαν στις Κυβερνήσεις, Σημίτη σήμερα ξυπνούν ως οι επαναστάτες που θυμήθηκαν την αριστερά και το σοσιαλισμό. Όπως την αντιλαμβάνονται αυτοί.
Με ενοχλεί Μίμη που κι εσύ μπαίνεις στο τριπάκι της αμφισβήτησης του Σημίτη. Όπως με ενοχλούν κάποιοι από τους εκσυγχρονιστές που αμφισβητούν την παρουσία του Ανδρέα Παπανδρέου. Ας κοιτάξουμε λίγο το σήμερα και ας αφήσουμε απείρακτες τις παρακαταθήκες της παράταξης.

Κλείνοντας, αγαπητέ Μίμη, την κριτική μου στα σημεία σου, σε παρακαλώ μην αρχίζεις τα ανατριχιαστικά «Κώστα και Άκη, Άκη και Κώστα» της ομιλίας του Λαλιώτη στο Συνέδριο του 1996. Η σαφής έκφραση της επιλογής είναι προνόμιο ακόμα και των ανεξάρτητων ανθρώπων και φωνών. Όπως, σου σχολιάζει και κάποιος στο blog σου, είσαι και βουλευτής πλέον του σταυρού, όχι της Προεδρικής επιλογής. Έχεις υποχρέωση έκφρασης της επιλογής σου.